Çima dinivîsim? Firat Cewerî
Kovara Pênûsa Azad hijmara 13ê
Gotina ”çima tu dinivîsî?” Herçiqas pir hêsan bixwiye jî, yek
ji pirsên herî zehmet e. Çima ez dinivîsim? Çima min nivîsand? Çima min bi kurdî
nivîsand? Ma mamosteyê min ez teşwîq kirim? Na! Ma rîsipiyên malbatê halan di min de hildan, gotin
Firatê min, binivîse? Na! Ma rêxistina min, partiya min, eşîra min got, binivîse? Na! Ma min
bi kurdî binivîsanda ez ê navdar bibûma? Na! Ma ez ê bi nivîsandina kurdî dewlemend bibûma û pê
bibûma xwediyê mal û milk? Dîsa na.
Gava min nivîsand,
ev hemû gotinên ku min li dû hev rêz kirin li dijberî min radiwestiyan. Bi
nivîsandinê girtin, koçberî, heta kuştin li benda min bûn, ji ber ku ên berî min
di wê riyê re bihûrîbûn, ên berî min bi kurdî nivîsandibûn di nav xelatan de
nemabûn. Wan ji ber nivîsandinê tenê êş û elem kişandibûn.
Ya rastî gava min
nivîsand, haya min zêde ji wan jî tune bû, tenê mîna ku dengek diket guhên min
û digot: binivîse! Min jî nivîsand. Ev çil sal in ez di vê riyê re dimeşim,
carina riya min teng û carina fireh dibe, ez carina mîna bi serkaşekî ve
hilkişim, diwestim, lê ranawestim û bi jor ve radipelikim, ez carina têşim, carina
ên ez bi zarê wan dinivîsim min têşînin, lê wê êşê jî dinivîsim, gava nanivîsim
aciz dibim, gava nikarim binivîsim dinya li ber çavên min reş dibe, nivîsandin
hertim ji min re bûye gopalê hêviyê û min xwe daye ser, her cara ez bêhêvî bûme
nivîsandin hatiye bi hawara min ve, gotina ”Berê gotin hebû” di dil û mêjiyê min de rûniştiye û loma min
hertim xwe spartiye gotinê, min hêrsa xwe, evîna xwe, bêrîkirina xwe,
bêhntengiya xwe bi gotina nivîskî daye der, nivîsê carina cîhana fireh li min
teng kiriye, carina jî cîhana teng li min fireh kiriye, cîhanek kiriye du, sê,
çar cîhan, bi xêra nivîsê min gelek caran xwe ji vê cîhana heyî daye alî û li
cîhanine din geriyame, ez ji rastiya heyî dûr ketime û min li gora xwe rastîne
din ava kirine, ez di cîhana xeyalan de li dû xeyal û fantaziyan beziyame, ez
carina bi dû nêçîra mirovên belengaz ketime, min bi destê wan girtiye, ew ji quncikên
wan ên xalî derxistine û xwestiye balê bikişînim ser wan, ez carina pêrgî hin
gernasan hatime ku ji wan re xerab ketiye û di quncikên xwe de hatine
jibîrkirin, heta ji min hatiye, min ew jî derxistine rûkala dinyayê ez carina
keniyame, carina jî ewrekî xemgîniyê bi ser min de girtiye û bi qûreqûr
giriyame, ez carina bi rojan li dû gotinekê geriyame, carina jî mîna ku yek di
guhên min de bike pistînî, gotin li dû hev rêz bûne, min carina jiyanek, carina
bajarek, carina cîhaneke din ava kiriye. Carina jî min jiyanek, bajarek, cîhanek
bi du rêzan ji navê rakiriye, ez hingî bi hêza gotinê hesiyame, gava min ew hêz
di xwe de dîtiye, ez ji xwe tirsiyame, lê ez ji tu hêzeke din netirsiyame, min
cesareta xwe ji nivîsê standiye, min bi nivîsa xwe tu carî nexwestiye ez kesî
pîs bikim an bêşînim, min pê pesnê pîsan jî nedaye, ez bi aqilê xwe şêwirîme û
min daye dû dilê xwe.
Nivîsandin wek vîrusekê ye, di hemû laşê
min de geriyaye, ez bixwazim jî nikarim jê pak bibim, min di jiyana xwe de
nexweşî mîna nexweşiya nivîskariyê nedîtiye, gava tê, mirov nema jê pak dibe,
heta mirinê dev ji mirov bernade, loma, nivîsandin nexweşiyeke şexsî ye, gava
mirovê nivîskar nenivîse, têşe, bi nivîsê êşa xwe sivik dike, ez ê nebêjim ji
bo ez êşa mirovatiyê kêm bikim ez dinivîsim û ez ê nebêjim armanca nivîsandina
min ji zilmê rizgarkirina xelkên dinyayê ne jî, ez dikarim tenê vê bibêjim:
dibe ku bi nivîsandinê ez êşa xwe kêm dikim, ez yek im, gelek kesên din jî
dikarin xwe di min de bibînin. Bi nivîsandinê, ez gelek jiyanan di jiyanekê de
dicivînim, gelek kesan di kesekî de, ji ber ku mirovek nikare xwe di jiyana
hezar kesî de bibîne, lê hezar kes dikare xwe di jiyana yekî de bibînin, loma,
divê ew yekê ku ji destê nivîskar hatiye afirandin lihevanînek ji rastiyê
rastir be ku xwe dirêjî dil û mêjiyê bi hezaran bike.
Herçiqas hezar jî xwe tê de bibînin,
divê ez bi durustî bibêjim ku di gava pêşî de ez ji bo xwe, ji bo liva di
hudirê xwe de, ji bo dermankirina birînên dil û ruhê xwe dinivîsim; ev helwest
carina dikare bi kêrî dermankirina birînên dil û ruhên ên din jî bê.
Dîsa jî armanca nivîsê ne bi tenê
dermankirina êş û janan e, mirovan bi hezar salan, bi hezar armancan
nivîsandine, ya min jî bi tenê nixteyek ji wan e, dilopek ji deryaya bêbinî ya
gotinê ye…
ليست هناك تعليقات: